Με όχημα την ποίηση και οδηγό τον Κ.Καρυωτάκη και το ποίημά του Είμαστε κάτι..., μαθητές του Β1 συνέθεσαν τα δικά τους ποιήματα. Εικόνα: Αλέξης Ακριθάκης, Το μεγάλο ταξίδι, 1977

Είμαστε περαστικοί

Είμαστε κάτι κουρασμένοι ταξιδιώτες
εμπρός στη θέα του βουνού,
στη σιωπή του ουρανού
ζητάμε μια σταγόνα φως ν΄ αναπαυτούμε

Είμαστε κάτι δεμένοι ουρανοδρόμοι
Οι αλυσίδες μας βαριές,
μα όσο τις κόβεις πιο γερές
θαρρείς στη γη ποθούν να μας κρατούνε

Είμαστε κάτι διψασμένοι αγωνιστές

ο δρόμος δύσκολος, σκληρός,
μα στόχος ο τερματισμός
αυτός κρατά τις φλόγες αναμμένες

Είμαστε κάτι απεγνωσμένοι ιχνηλάτες
τα ίχνη άφαντʼαπʼτη γη
όμως ακούμε μια φωνή
«μην αποκάμεις μείνε εκεί και ας μην με βλέπεις».

Μην αποκάμεις μαχητή
και στο ταξίδι της ζωής τέρμα υπάρχει.
Ανδρεία αν αγωνιστείς στο τέλος θα βγεις νικητής
τι κι αν το πλοίο της ζωής σου έχει βουλιάξει .

Μακρογιαννίδου Ευαγγελία Β1

Η νέα γενιά

Είμαστε κάτι δεντρα καρποφόρα
που ανθίζουν όταν γνώσεις αποκτούν
κορμός μας οι δάσκαλοι που αγαπούν
να διδάσκουν με στόχο την ανηφόρα

Είμαστε κάτι απότιστα λουλούδια
όταν ώρες περνάμε στις οθόνες
το άνθος μαραζώνει από λάθος πυλώνες
και ακούγοντας σεξιστικά τραγούδια

Καπούλα Κατερίνα Β1.

Είμαστε κάτι ξεχασμένοι φάροι
φύλακες πιστοί του λιμανιού
το φως μας είναι η ελπίδα
για τους άσωτους του νου.

Βουλγαρίδης Μιχάλης Β1.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Κραυγές

Είμαστε κάτι σιωπηλές κραυγές
που ζητάμε κάποτε να μιλήσουμε μεταξύ μας
να ανταλλάξουμε νότες και να ακούσουμε εικόνες
και αν ακόμα κλείσουν τις φωνές μας
σε υπόγεια πάλι εμείς θα ακούμε την ηχώ μας
Και οι τότε κραυγές έγιναν ψίθυροι
καθώς λαχανιασμένοι σιγοτραγουδούν
μελωδίες και νανουρίσματα
απλά για να κρατιούνται αναμμένες.
Έπαψαν να διαμαρτύρονται
να διεκδικούν να βρίζουν.
Σταμάτησαν να λένε αστεία να γελούν
να κολακεύουν .
Και μόνο όταν οι φωνές αποτυπωθούν στην ιστορία
θα αποκτήσουν τέλος

Γεωργιάδου Ελευθερία Β1.

Είμαστε κάτι γρανάζια μηχανής
εργάτες αχανείς
σκεφτόμαστε για μένα
είμαστε κάρβουνα βρεγμένα

Κριθάρας Δημήτρης Β1.