Σε αυτόν τον πίνακα  παρουσιάζεται ένα χειμερινό τοπίο που  απεικονίζει ένα δάσος το χειμώνα. Ένα μεγάλο δέντρο με τα κλαδιά του καλυμμένα με χιόνι, μια μεγάλη λίμνη χωρίζει το δάσος στα δύο.Το χιόνι απλώνεται παντού, σκεπάζει το έδαφος και τα  ξερά χόρτα, καλύπτει κορμούς δέντρων και  νομίζεις ότι αν αγγίξεις τα κλαδιά, θα πέσει πυκνό χιόνι. Ο καιρός είναι ήρεμος,απάνεμος, και ο γαλάζιος, ομιχλώδης ,πρωινός ουρανός αντανακλάται όμορφα στη λίμνη.

            Η μοναχική φιγούρα  μιας ηλικιωμένης γυναίκας  στέκεται δίπλα στη λίμνη, συνοδεύοντας τις αγελάδες της, άρα μπορώ να υποθέσω οτι κάπου κοντά υπάρχει ενα χωριό στο οποίο κατοικούν άνθρωποι.Κυριαρχεί  η σιωπή και μια διάθεση για σκέψη και περισυλλογή . Ο τοπιογράφος απεικόνισε με μεγάλη ακρίβεια την ομορφιά της γενέτειρας φύσης του.

            Κοιτάζοντας την εικόνα έχεις την αίσθηση ότι περπατάς σε αυτή τη χιονισμένη γη, και το λευκό χιόνι τρίζει κάτω απο τα πόδια σου,εισπνέεις  αργά τον παγωμένο αέρα , η ομορφία του σε κάνει να θέλεις να μπεις στα βάθη του πυκνού δάσους. Μόνο το τραγούδι των πουλιών ακούγεται στη σιωπή του χειμερινού δάσους.

             Η εικόνα αυτή ανακαλεί στη μνήμη μου τη Ρωσία το χειμώνα, όταν ολόκληρος ο δρόμος καλύπτεται απο πυκνό χιόνι και περπατώντας κατα μήκος της χιονισμένης ράμπας βλέπεις παντού μεγάλες χιονονιφάδες. Χωρίς να  νιώθεις το κρύο, πιάνεις νιφάδες χιονιού που λιώνουν αμέσως όταν τις αγγίζεις με τα  ζεστά σου χέρια.

            Μου θυμίζει επίσης το βιβλίο που διάβασα τον Σεπτέμβριο, ''Χιονισμένοι Λόφοι'',της συγγραφέως Catherine Corr, ενα είδος μοντέρνου μυθηστορήματος. Η  ηρωίδα πιάνει  δουλειά σε ξενοδοχείο χιονοδρομικού κέντρου, της αρέσει να περπατά στο χιονισμένο δάσος και  ανυπομονεί για τις διακοπές της πρωτοχρονιάς, οι παγετοί και η φασαρία στους χιονισμένους λόφους κατακτούν την καρδιά της. Μαζί της βυθίζομαι σε αυτήν την όμορφη χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα και αυτός ο πίνακας μου προκαλεί τα ίδια ευχάριστα συναισθήματα  και προσδοκίες για κάτι υπέροχο. Η ίδια κρύα ατμόσφαιρα , τα απαλά χρώματα του χειμώνα  , η μυρωδιά του υγρού ξύλου  πλημμυρίζουν το στήθος μου .

Μανδάλη Φανή Α2