Πέμπτη 18 Απριλίου 2024. Εκατόν έντεκα (111) άνθρωποι, μαθητές, μαθήτριες, συνοδοί καθηγητές, καθηγήτριες, ξεκινήσαμε για μια τριήμερη εκδρομή στα Γιάννενα. Ένας προορισμός γνώριμος για όλους. Ωστόσο εμείς τον επιλέξαμε για να ανακαλύψουμε μια άλλη όψη του, όχι αυτήν της αστικής, γραφικής, ιστορικής πόλης, αλλά αυτής που κρύβει γύρω της μονοπάτια που σε ταξιδεύουν σε ένα άλλο επίπεδο, από τουρίστα σε κάνουν ταξιδευτή, περιπατητή και παρατηρητή της ζωής στις συνέχειές της από το παρελθόν μέχρι το σήμερα.
Μεγάλο το εγχείρημα, πέτυχε όμως και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στις μνήμες μας. Ο στόχος μας και το στοίχημά μας ταυτόχρονα ήταν να διανύσουμε μια μεγάλη διαδρομή τριών ωρών με τα πόδια, διασχίζοντας, στα πανέμορφα Ζαγοροχώρια, ένα μονοπάτι που θα μας οδηγούμε από το χωρίο Βίτσα στο χωρίο Κήποι. Μια διαδρομή με αρκετή δυσκολία δεδομένου του αριθμού των περιπατητών και της στενότητας του χώρου. Η εμπειρία ωστόσο του οδηγού μας, του κ. Δασκαλούδη που είναι καλός γνώστης της περιοχής και ασχολείται χρόνια με την ορειβασία, έστεψε το εγχείρημά μας με επιτυχία.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιπέτεια μας από το χωρίο Βίτσα διανύοντας την "Σκάλα της Βίτσας", ένα πανέμορφο μονοπάτι σκαλισμένο πάνω στα απότομα βράχια που μας οδήγησε στο γεφύρι του Μίσιου, ένα πετρόχτιστο πέρασμα που σε ταξίδευε σε μίαν άλλη εποχή, τότε που οι άνθρωποι μοχθούσαν να συμφιλιωθούν με τη φύση και να την ανάγουν σε αρωγό της προσπάθειάς τους για επιβίωση. Η ανοδική μας πορεία μας οδήγησε στο γεφύρι του Κόκκορου, ένα επιβλητικότατο γιοφύρι, εξαιρετικής αισθητικής, απόλυτα εναρμονισμένο με το περιβάλλον μέσα στο οποίο χτίστηκε. Τα αναρίθμητα κλικ των κινητών δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν ποτέ να αιχμαλωτίσουν το μεγαλείο της στιγμής. Εκείνης της στιγμής που σε ανυψώνει και σε κάνει να νιώθεις περήφανος ως άνθρωπος για τα δημιουργήματά σου και για την προνοητικότητα να συνταιριάξεις, να σεβαστείς κι όχι να ισοπεδώσεις.
Το τελευταίο ανηφορικό κομμάτι του δρόμου, που ήταν και το πιο δύσκολο, μας οδήγησε στο επόμενο γιοφύρι που μας έβγαλε στους Κήπους. Άλλο ένα θαύμα της παλιότερης αρχιτεκτονικής μας αγκάλιασε, μας αφομοίωσε, μας ταξίδεψε στο χρόνο.
Η διαδρομή τελείωσε. Φτάσαμε στους Κήπους. Κουρασμένοι μεν. Ανανεωμένοι ψυχικά και συναισθηματικά δε. Αυτή η επαφή με τη φύση, με το βουνό, με την ιστορία των μονοπατιών και των γεφυριών που κατάφεραν να επιζήσουν μέχρι σήμερα, μας γέμισε εμπειρίες και μας έκανε να συναισθανθούμε πόση ανάγκη έχουμε αυτή τη φυσική αγκαλιά. Γιατί μόνο τότε αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε μέρος της και τη χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε την ψυχική γαλήνη και ηρεμία που μόνο αυτή ξέρει να μας χαρίζει απλόχερα. Αρκεί να είμαστε εκεί, να την ανακαλύψουμε, να την αγαπήσουμε και να την αφήσουμε να μας ανυψώσει.
Στα Γιάννενα λοιπόν με …..δυο παπούτσια πάνινα στις αποσκευές μας, περάσαμε ένα τριήμερο αξέχαστο και μοναδικό.
